Elif GÜLNUR PARMAKSIZ
Bitmek bilmeyen bir yağmur düşlüyorum.Ucunda korkunç bir masal olsun.Şöminede çıtır çıtır yansın odun,Kakaomu koyacak incecik bir porselen.Kedisiz olmaz bütün bu güzellik.Ve ille de sensiz.Birbiri ardına anlatmalısın masallarıEsmer başını göğsüme yaslayıp.
Heykellere put diyenler;Makas-ı Şerif dediler bizim kırk yıllık terzi yamağına,Kurdele taktılar yakasınaOturtmadan saten yastıktan tahtına...Padişahlara uygun bir sunumla gösteriş yapmak caizdi besbelli.Tanrısını bulduğu için mısralarına yasak konan biçare Yunus bile,Bu denli ilerisini görememişti.Bir Molla Kasım’dı Onun kötülükle sınavı. Tanrı üçe ayırdı canlıları.Ve O asla sevmezdi adaletsizliği.İnsana vermedi diğerlerini kıyım hakkını.Ama insan önce hayvana,sonra bitkilere kıydı.Kıyım
Şarkıya girmek için beklerken;’Benim için’ çalıyorlar derdim içimden sazlara bakıp.Bilirsin belki;Muhteşem bir duygu...Biraz narsist,biraz aşık,biraz da hüzünlü.Kopup akar gibi dağın bağrından,Hangi çığ benim kadar hızlı koşabilir ki sana?Hangi şarkı için o şevkle çalabilirsin sen,Bana hazırlandığın gibi?Narin bir kadınla çarpışan bir volkan gibiydinHer seferinde.Duydun mu bilmiyorum.Hiç ağlamadım.Ayak diremeden yokluğuna,Köşesine çekilmiş bilge bir kedi gibi saklandım.Cambazın ipinin
Çık git, dedim.Çık git içinden.Neden bekliyorsun prangalı bir kürek mahkumu gibi?Senin doğan özgür,Sen çılgınsın.Çapkınsın da hayli.Neden öfkeleniyorsun? Adımların pudra şekerinde iz bırakır gibi ağır.Oysa üstünden uçuverecek gibiydin bir zamanlar.Neydi seni bu kadar ağırlaştıran? Aç kanatlarını gökyüzünü kucaklar gibi.Hedefinde geleceğin olsun artık.Takılıp kalma seni malı gibi benimseyen hiç kimseye. Zaman, dört bir yanı aynalı bir oda
Aşk büyük, sevgili küçüktü. Yüklenemedi hediyesini. Çöktü altında kibrit çöpü gibi. Tutuşturamadan kalbini, Daha azına razı olmak zorunda kaldı. Ederi neyse oydu. Bir sarhoşluğun içinde kayboldu. Oysa yaşadığını sanıyordu.
Senin için akan gözyaşlarımı, İnci gibi dizip saçımın tellerine, Mühürlemek isterdim gerdanına. Oraya yaslanıp uyuyayım diye, Ölesiye!
Her Türk çocuğunun ya da Türkiye'de yaşayan her çocuğun bildiği, heyecan içinde hazırlandığı bir tarih. Çocukların bayramı var. Bunu Onlara armağan eden; Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusu, ilk Cumhurbaşkanımız, ondan da öte, Başkomutanımız, Ulu Önderimiz Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK'tür. Türkiye büyük Millet Meclisinin kuruluşu, Uusal Egemenliğimizin kazanılmasının bir simgesi olarak Atatürk tarafından çocuklara armağan edilmiştir. Üzerinden tam
Tanrı şahidim olsun Ve yapraklar, Çiğlerini dökmeden titrerken Şahidim olsunlar. Güller kuruyup dökülene dek çığlık çığlığa Nehirler kuruyuncaya dek, Mini mini uğur böcekleri parmaktan parmağa her uçuşlarında Milyarlarca yıldızla birlikte şahidim olsunlar. Varoluşun anası ateşin üzerindeki yeryüzü Büyüdükçe büyüyen evrenle kolkola girip Şahidim olsun. Badem gözleriyle kediler, Martılar öbek öbek uçarken Ve gözleriyle ihtilaller yaratırken
Aşk senin yakana iliştirdiğin güldür.Benimse içinde bulunduğum gemi...
Hep söylerler; kaybettikten sonra sevdiklerimizin değerini anladığımızı. Ve evet; tam da elimden kayıp gideceğini sandığım anda anladım ne kadar çok sevdiğimi, sevgimin ne kadar büyük olduğunu. Kendimi soğuk hatta biraz gaddar buldum ömrüm boyunca. Çevremdekiler de bunu tasdiklediler. Çünkü yapılması gerekeni acımadan yapabildim çoğu zaman. Fakat yoğun bakımda babamı kameradan görünce, çocuklar gibi ağlamak istedim.
