Bahsedeceğim yalnızlığın ’ 0 ’ sesi. . . Ben gerçekten O harfinden bahsetmiyorum, ondan o harf diye bahsediyorum. Bu harfi dillendirmiyorum artık. Bütün sözlüklerde en çok o harf belirgindir. Bütün sözlüklerde o harfi hep en büyük yazarlar. Bilmiyorum ya da bana öyle görünür.
Bir yazı ya da kitap okurken, bahsettiğim harfler ayrılıverir diğerlerinden ve gülümserler. Bakışlarım değişir. Bir yandan da cız eder içim. Bir yandan ağlatır bir yandan da güldürür. Bakışlarımda hüzünle aşkın düğünü olur şahlanıverir. Bana en güzel resimlerden çekici gelir bu harf. Bu harf evet. Bilinmez gizemlerin habercisi gibi ulaşır gözlerime. Buradan da yüreğime. Bilsem ki elimden gelecek; hepsini toplayıp kendime saklayacağım.
Bazen bir yağmur yağar. Buğulu camlara yazarım kendi adımın yanına ve sonra hemen silerim kimse görmesin diye. Bir tek ben görmeliyim, bir tek benim gözlerime değmeli. Bu kadarı kıskançlık mıdır bilmiyorum ama içimden gelen his böyledir. Büyük büyük etkileri vardır üzerimde. Bu yüzdendir tek başıma kaldığımda kağıtlara bolca karalamam bu can yakan harfi.
Bu yüzdendir belki de onu hem saklayıp hem kullanmam. . .
Elif GÜLNUR PARMAKSIZ