Hiç bir söz dizini anlatamazdı ellerini,
Hele gözlerini aslaaa!
Irmakların hareketli buğusu saklıydı içlerinde,
Yapışıp kalırlardı değdikleri yere.
En çok da kaşlarını severdim,
Gölgeledikleri için bıkıp usanmadan.
Hiç bir duanın veremediği bir huzurla doluydu besbelli;
Bakınca merasim alayı eşlik ederdi düşlerime.
Küçük bir sandal kiralayıp,
İçinde yaşama isteği verirdi gözlerin.
İhtiraslı birer beşik gibi saldırgan
Ve şefkatli bir sevgilinin kucağı gibi narin.
Acının tüm raddelerinden geçmiştim tünellerinde,
Bir kozaya koyup çılgınca sarsan tuzaklarında;
Ölümünden korkan hiç bir canlının,
Bile-isteye kalbini emanet edemeyeceği
Müebbede mahkum gözlerin vardı.
Ne gözlerdi onlar bilemezsin.
Senin aynadan kendi sırlarına vakıf olduğun
Ama gözlerimden göremediğin gözlerin…
Elif GÜLNUR PARMAKSIZ