ELİF

Elif oldum
Önüme bir yol koydular
Ben hep ben oldum
Dokundum nokta oldu
Hem yüreklendirdiler
Hem korkuttular
Lafzın bir ağırlığı vardı
Ne sağa gittim ne sola
Korudum yerimi
Ben’im dedim
Dünyanın merkeziyim sandım
Çevremdekileri bir fon sandım
Dünyayı bir izdüşümü gibi algıladım
Kağıda çok dokundum
Noktalarla doldu
Birleşti tek oldu.
Bir noktayken bile
Elif gibi diktim her daim
Bilirim ne kadar yalnız olsam
Ne kadar sevilmesem
Diğer noktalara bağlıyım
Bir parçasıyım.
Ben,aşkın seçtiği
Ben,tercih edilen
Ben bazen gönlünü susturan
Bazen ninnilerle uyutan
Bazen coşan,taşan
Alevden bir nehir
Elif olmak zordur derler
Elif hep önde gider derler
Zevkle yürüdüm
Yerim buydu
Ne yerindim
Ne gerindim
Buydu durum
Böyle belledim
Önüme bir yol koydular
Döndüm arkamı
Yürüdüm,gittim…